Estudio de la actividad antibacteriana en un hospital terciario. Evolución durante el período 2000-2005

Resumen

Osasun-eremu jakin bateko erresistentzia antibiotikoa zenbaterainokoa den jakitea funtsekoa da antibiotiko-politika egokia bideratu ahal izateko. Antibiotiko-politika esapideak mikrobioen kontrako eragileak aplikatu eta kontsumitzeko arau jakin batzuk eta irakaskuntza eta kontrol iraunkorra erabiltzea esan nahi du, terapeutika antibiotiko eraginkorragoa, arrazionalagoa eta ahalik eta merkeena lortzeari begira. Rio Hortega Unibertsitate Erietxeari dagokion Valladolid Ekialdeko Osasun Eremuan suszeptibilitate antimikrobianoari buruzko ikerketa bat egin dugu, 2000 eta 2005 bitarteko aldia kontuan hartuta; guztira, 235.000 biztanle biltzen ditu eremu horrek. Testen bidez aztertutako mikroorganismoak prozesu infekziotsuak zituzten gaixoen laginetatik atera dira, agente kausalak kontuan hartuta. Sarrien isolatutakoak aurkeztu dira. Testen bidez aztertutako antibiotikoak egokiak izan ziren, isolatutako espezie bakoitzari aurre egiteko jarduera onargarria izan zuten in vitro nahiz in vivo. Honako irizpide hauek hartu dira kontuan: eraginkortasun klinikoa, erresistentziaren prebalentzia, erresistentzia gauzatzeko aukera gutxiago, erabilera klinikorako jarraibideak, eta tratamenduan lehenetsitakoa edo aukerakoa izatea. Emaitzak adierazteko, aztertutako antibiotikoekiko suszeptibilitatearen edo sentiberatasunaren ehunekoak eman dira. Sentiberatasun-irizpideei dagokienez, NCCLSk (AEB) zabaldutakoei jarraitu zaie. Antibiotiko jakin batekiko SENTIBERA kategoriak esan nahi du isolatutako bakterioak sorturiko infekzioa modu egokian tratatu daitekeela antibiotiko horren ohiko posologiarekin. ERRESISTENTEA kategoriak, berriz, esan nahi du isolatutako bakterioak inhibitzerik ez dagoela antibiotiko horren ohiko posologiarekin. Aztertutako antibiotikoetan, ikuspegi orokorra hartu da kontuan, eta antibiotiko hauek erabili dira beren taldekoen erakusgarri: Anpizilina (eratorriak eta a amoxizilina), Amoxi/klabua (anpi/ sulbaktama), Zefalotina (Zefazolina, zefaklorra, zefradina, zefalexina, etab.), Zefoxitina (zefmetazola), Zefotaximea (zefatriaxona). Imipenema, meropenema), Gentamizina (netilmizina, tobramizina), Ziprofloxazinoa (ofloxazinoa), Ofloxazinoa (lebofloxazinoa). Enterokokoetan: Genta-sinergia (gentamizina, tobramizina, netilmizina eta amikazina). Estrepto-sinergia (estreptomizina). Ikerketan lortutako emaitzak honako jarduera antibiotiko hauen arabera sailkatu dira: 1. Grampositiboen kontrako jarduera antibiotikoa: a. S aureusen kontrako jarduera antibiotikoa. b. S epidermidisen kontrako jarduera antibiotikoa. c. Enteroccoccus faecalisen kontrako jarduera antibiotikoa. d. Enterococcus faeciumen kontrako jarduera antibiotikoa. e. S agalactiaeren kontrako jarduera antibiotikoa. 2. Gramnegatiboen kontrako jarduera antibiotikoa. a. Enterobacteriaceaeren kontrako jarduera antibiotikoa. Escherichia coliren kontrako jarduera antibiotikoa. Klebsiella pneumoniae eta oxitoca espezieen kontrako jarduera antibiotikoa. Enterobacter cloacaeren kontrako jarduera antibiotikoa. Serratia marcescensiren kontrako jarduera antibiotikoa. Proteus mirabilisen kontrako jarduera antibiotikoa. Morganella morganiiren kontrako jarduera antibiotikoa. 3. BGNNFren kontrako jarduera antibiotikoa (Bazilo Gramnegatibo Ez-hartzitzaileak). Pseudomonas aeruginosaren kontrako jarduera antibiotikoa. Acinetobacter baumanniiren kontrako jarduera antibiotikoa. Stenotrophomonas maltophiliaren kontrako jarduera antibiotikoa. 4. Nahas-mahaseko bakterioen kontrako jarduera antibiotikoa. Branhamella catarrhalisen kontrako jarduera antibiotikoa. H influenzaeren kontrako jarduera antibiotikoa. Hortaz, antibiotikoei erresistentzia dieten bakterio asko dauden arren, badira andui batzuk infekzioak sortu ohi dituztenak eta ezin trata daitezkeenak antibiotiko arruntekin, eta, beraz, ohiko erregimen terapeutikoak aldatzea eskatzen dutenak. Bakterio horiek bereziki indartsuak izaten dira, eta infekzio handiak eragiten dituzte.